ارزیابی شنوایی
در مرکز “محیاتوان”، ارزیابی شنوایی به‌صورت تخصصی انجام می‌شود تا مشکلات شنوایی در مراحل اولیه شناسایی شود. این ارزیابی‌ها با استفاده از تجهیزات مدرن و تکنولوژی‌های پیشرفته، اطلاعات دقیقی درباره وضعیت شنوایی فرد ارائه می‌دهند و راهنمایی‌های لازم برای درمان را فراهم می‌کنند.
1. تاریخچه پزشکی و مصاحبه اولیه:
این مرحله شامل جمع‌آوری اطلاعات اولیه درباره سابقه پزشکی فرد و مشکلات شنوایی اوست. پزشک یا شنوایی‌شناس سؤالاتی درباره علائم شنوایی (مثل وزوز گوش، کم‌شنوایی یا سرگیجه) و وضعیت سلامت عمومی بیمار می‌پرسد. این اطلاعات به شناسایی علل احتمالی مشکل کمک می‌کند.
2. تست‌های شنوایی سنجی (Pure Tone Audiometry):
این مرحله شامل آزمون‌های شنیداری با استفاده از اصوات مختلف است. در تست تون خالص، از اصوات با فرکانس‌های مختلف برای ارزیابی میزان حساسیت شنوایی در هر گوش استفاده می‌شود. بیمار در اتاقک آکوستیک قرار می‌گیرد و هنگام شنیدن هر صدا، باید به شنوایی‌شناس علامت دهد. این آزمون کمک می‌کند تا دامنه و شدت کم‌شنوایی مشخص شود.
3. آزمون گفتاری (Speech Audiometry):
در این مرحله، شنوایی‌شناس با ارائه کلمات و عبارات مختلف، توانایی درک گفتار بیمار را می‌سنجد. این آزمون به تشخیص میزان آسیب شنوایی در پردازش گفتاری کمک می‌کند و نشان می‌دهد که فرد چگونه گفتار را در محیط‌های مختلف شنوایی می‌شنود.
4. امپدانس سنجی (Tympanometry):
این آزمون برای ارزیابی عملکرد گوش میانی و تشخیص مشکلاتی مانند عفونت گوش، مایعات پشت پرده گوش یا پارگی پرده گوش به‌کار می‌رود. امپدانس سنجی فشار هوا را در داخل گوش تغییر می‌دهد و واکنش پرده گوش را به این تغییرات ثبت می‌کند. این اطلاعات می‌توانند به تشخیص مشکلات ساختاری گوش میانی کمک کنند.
5. تست OAE (انتشار صوت از گوش – Otoacoustic Emissions):
این آزمون عملکرد سلول‌های مویی داخلی حلزون گوش را ارزیابی می‌کند. در طی تست OAE، صدایی به داخل گوش ارسال می‌شود و سپس پاسخ گوش به این صدا اندازه‌گیری می‌شود. اگر گوش به‌طور طبیعی عمل کند، صداهای بسیار ضعیفی از آن منتشر می‌شود. این تست برای بررسی عملکرد حلزون گوش و شناسایی کم‌شنوایی حسی-عصبی به‌خصوص در نوزادان و کودکان استفاده می‌شود.
6. تست ABR (پاسخ‌های شنوایی ساقه مغز – Auditory Brainstem Response):
در این آزمون، الکترودهایی به سر بیمار متصل می‌شود تا سیگنال‌های عصبی که از گوش به مغز می‌رسند، ثبت شود. این تست برای بررسی مشکلات عصبی یا بررسی دقیق‌تر در مواردی که بیمار نمی‌تواند به‌درستی پاسخ دهد (مانند نوزادان یا افرادی که ناتوانی دارند) استفاده می‌شود.
7. تجزیه‌وتحلیل نتایج:
پس از انجام تمامی این تست‌ها، شنوایی‌شناس نتایج را تحلیل کرده و نوع و شدت کم‌شنوایی را مشخص می‌کند. سپس بر اساس نتایج، تصمیم‌گیری درباره بهترین راه‌حل درمانی انجام می‌شود، که می‌تواند شامل تجویز سمعک، کاشت حلزون یا روش‌های دیگر باشد.
این مراحل به شنوایی‌شناس کمک می‌کند تا مشکلات شنوایی را به‌دقت تشخیص دهد و بهترین راه‌حل درمانی، از جمله تجویز سمعک یا روش‌های دیگر، انتخاب شود.